دیپلماسی ورزشی برای گسترش صلح در جوامع
علی طهایی؛ دبیر بخش دیپلماسی فناوری مجله فرهنگ دیپلماسی و عضو هیئت علمی دانشگاه خوارزمی
در جهان امروز، ورزش تعامل زیادی را با سیاست ملی و بین‌المللی پیدا کرده و این باور ایجاد شده است که ورزش، این قابلیت را دارد که نقش مؤثری در ارتقای سطح توسعه، ایجاد صلح و کاهش تنش‌های بین‌المللی داشته باشد. دیپلماسی ورزشی می‌تواند به‌عنوان ابزاری در اختیار سیاست‌گذاران و سازمان‌های بین‌المللی قرار گیرد تا از آن برای ایجاد پیوندهای محکم بین مردم و تقابل با دغدغه‌های جهان امروز استفاده شود.
دیپلماسی ورزشی ابزاری دیپلماتیک
درحقیقت، دیپلماسی ورزشی ابزاری دیپلماتیک است که می‌تواند انزوا را کاهش دهد و ثبات و امنیت را برای کشور به ارمغان آورد و ازسوی‌دیگر، مسائل و مشکلات غیر ورزشی را حل و آسایش اجتماعی را فراهم می‌کند. از آن‌جاکه توسعه بیشتر منجر به افزایش صلح در جوامع می‌شود، ورزش می‌تواند نقش مؤثری را دراین‌راستا بازی کند، همان‌طور که همه می‌دانیم، بهترین مثال برای دیپلماسی ورزشی بازی‌های المپیک است، که در اهداف اصلی این بازی‌ها ذکر شده است. در بازی‌های المپیک از زمان آغاز به‌کار خود در دوران یونان باستان، رسم آتش بس در زمان المپیک وجود داشت و در آن برهه جنگی رخ نمی‌داد. آتش بس المپیک برای اطمینان از سفر ایمن ورزشکاران و تماشاگران به بازی‌ها در زمان جنگ است. بازی‌های المپیک به مردم اجازه می‌دهد اختلافات خود را کنار بگذارند و با روح همکاری بین‌المللی دورهم جمع شوند و به رقابت بپردازند. ورزش مردم را متحد می‌کند، به این شکل که در بازی‌های المپیک و سایر مسابقات بین‌المللی، مردم گردهم می‌آیند و فضایی برای همکاری مؤثر بین‌المللی ایجاد شده و به جهان نشان داده می‌شود که این امکان وجود دارد همه افراد با هر ملیت، نژاد و فرهنگی بتوانند باهم کنار بیایند.
در دهه‌های اخیر، کشورهای مختلف ورزش را به‌عنوان رکن اصلی سیاست خارجی خود قرار می‌دهند. به‌عنوان مثال، دولت استرالیا ابتکار خود را برای اجرای برنامه دیپلماسی ورزشی ۲۰۳۰، از سال‌ها قبل آغاز کرده است. در این دیپلماسی، همکاری نزدیکتری بین قوانین ورزش، صنعت و دولت برای استفاده از برتری ورزشی کشور به‌منظور افزایش نفوذ و شهرت استرالیا و پیشبرد منافع ملی درنظر گرفته شده است.
برای کمک به تحقق این اهداف، در فاز اول آن، در چهار حوزه اولویت راهبردی سازماندهی شده است:
– قدرت دادن به ورزش تا نماینده تمام کشور در سطح جهانی باشد؛
– ارتباط مؤثر با همسایگان افزایش یابد؛
– به حداکثر رساندن فرصت‌های تجاری، گردشگری و سرمایه گذاری؛
– تقویت جوامع اطراف.
کشورها، از ورزش برای تقویت شهرت خود در جهان و کمک به ایجاد مشارکت با سایر کشورها استفاده می‌کنند. این به‌نوبه خود به تجارت و رشد اقتصاد آن کشور کمک خواهد کرد.
نهادهای ذی‌ربط در هر کشور باید از ورزش، به‌غیر از کسب عناوین قهرمانی، به‌عنوان ابزاری برای دیپلماسی نیز استفاده کنند. باید تأکید داشته باشند که از ورزش به‌عنوان راهی برای عبور از تفاوت‌های زبانی و اجتماعی فرهنگی استفاده کنند و درنتیجه پیوندی بین کشورها به‌وجود آورند.
به نقل از مجله فرهنگ دیپلماسی
دیدگاهتان را بنویسید